उत्तर पहार डरी सिवाजी न रिंदते

दूरजन दार भजी ,भजी बे समार चढी,
उत्तर पहार डरी सिवाजी न रिंदते

भूषण भनत भिन भूषण बसन सादे,
भूख न पिया सन ते नाहन को निंदते

बालक अयाने बाट बिच ही बिलाने कोमे,
लाने मुख कोमल अमल अरविंदते

धृगजल कज्जल कलित बढ्यो कढ्यो मानो,
दूजासो तो तरनी तनूजा कुलिनते

-कविराज भूषण

अर्थ :

त्या नरवीर शिवाजीच्या भीतीने शत्रु स्त्रिया आपली आभूषण टाकुन उपाशी तापशी नवर्यांच्या निंदा करीत अनिवार पाने उत्तरे कडील पहाडांवर , पर्वतांवर चढू लागल्या आहेत , अदन्यान बालकान प्रमाने निर्मल कमला प्रमाने असलेली कोमल मुख त्यांची कोमेजुन गेली आहेत , मूल तर वाट चुकून भलती कडेच निघून गेली आहेत ,त्यामुले त्यांच्या मातांच्या काजळ घातलेल्या डोळ्यातून अश्रूंचा जो प्रवाह सुरु जाला आहे, तो कालिंद पर्वता पासून निघालेल्या यमुनेचा दूसरा ओघ आहे की काय अस वाटायला लागल आहे .